گفتاری از حجت الاسلام والمسلمین سید محمد مهدی میرباقری

عاشورا، کانونی برای سلوک

درست است که از حادثه ی عاشورا قرن هاست می گذرد؛ اما عاشورا حادثه ی جاری در تاریخ  است. هر سال که عاشورا فرا می رسد، لازم است که با یک سلسله مراقبه ها و محاسبه های خاص عاشورا، به استقبال این موسم شریف برویم. چرا که برای درک عاشورای هر سال همانند درک شب قدر، مراقبه های تازه و مختص آن سال لازم است.

کتاب های "المراقبات" که از علمای بزرگ شیعه برای ما به یادگار مانده است، برنامه ها و مراقبه هایی را درخود جای داده اند که اهل سلوک، نسبت به رعایت آن در طول سال احتمال خاصی دارند. هیچ سالکی به بهانه انجام دادن برنامه های سلوکی یک سال، برای مقید شدن به آن ها در طول سال های دیگر سر باز نمی زند. بلکه هر سال محاسبه های جدیدی را آغاز می کند تا طریق تازه ای را طی کند.

در احوالات بزرگان ما نقل شده است که ایشان در ماه رمضان برنامه هایی را برای خود مقرر می کردند تا به درک فیض شب قدر نائل شوند. اگر به این فضیلت نمی رسیدند، سعی می کردند به هر ترتیبی که شده در آخر ماه رمضان جبران ما فات کنند. در نهایت، اگر از این فیض هم محروم می شدند، از فردای ماه رمضان برای ماه رمضان و شب قدر سال بعد، خود را محیا می کردند.

برای درک محرم وعاشورا نیز چنین سلوکی وارد شده است. با آغاز محرم، شیعیان و محبان اهل بیت یک سلسله مراقبه، مشارطه و محاسبه هایی را آغاز می کنند تا در روز عاشورا به کاروان حسینی ملحق شوند. اما آنان که از قافله جا می مانند، از فردای عاشورا نیز باید مراقبه، مشارطه و محاسبه هایی را آغاز کنند تا به حول و قوه الهی به کاروان عاشورای سال بعد ملحق شوند. رابطه ی ما با عاشورا هیچ وقت تمام شدنی نیست و این سلوک همیشه جاریست.

  متن حاضرمتن ويراست شده  مصاحبه روزنامه كيهان با استاد ميرباقري است كه در تابستان 1385 چند روز پس از پايان جنگ 33 روزه اسرائيل و لبنان انجام شده است و در ايام هفته دفاع مقدس در روزنامه كيهان با عنوان «جنگ مقدس» منتشر گرديد.

پايان غرب 

1 ـ  جنگ تحميلي در بستر تاريخ انقلاب  اسلامي

در مورد حقيقت جنگ و دفاع مقدس افراد مختلف تحليل­ها و تعبيرهاي مختلفي دارند. بعضي­ها فكر مي­كنند متجاوزي به ما حمله كرده است، مقداري از زمين­هاي ما را گرفته است، شهرهاي ما را خراب كرده است و ما هم بايد آنها را عقب بنشانيم يا تلافي كنيم. بعضي جنگ­ها، جنگ­هاي قوميتي است كه مثلاً دو قوم كه سابقه تاريخي دارند، با هم درگير مي­شوند. و تعابير ديگري كه ممكن است به صورت كلي در مورد جنگ­ها و يا دفاع مقدس وجود داشته باشد.امّا اگر انقلاب اسلامي، پيشرفت­ها  و موانع آن را تحليل كنيم، در اين صورت است که به ريشه يابي جنگ هم مي­رسيم.

اگر انقلاب اسلامي را يك انقلاب ضد استبدادي يا صرفاً ضد استعماري بدانيم، قاعدتاً يك دشمنان خاص و محدود پيدا مي­كند. ولي اگر تحليلمان  از انقلاب اسلامي عميق­تر شود، وآن را حركتي به سمت احياي مجدد معنويت و گرايش به سوي خداي متعال و احياي اديان توحيدي به ويژه اسلام ـ يعني مرحله جديدي از ظهور پرستش خداي متعال در جامعه بشري ـ نيز بدانيم؛ در اين صورت انقلاب اسلامي حركت و جوششي به سمت احياي معنويت در درون دنياي اسلام و بيداري اسلامي و سپس احياي معنويت در كل جامعه جهاني است.با اين فرض حتماً معادلات حاكم بر جامعه جهاني را تغيير مي­دهد وآنگاه دشمنان انقلاب نيز گروه ديگري خواهند بود.

1/1 ـ دشمنان  انقلاب اسلامي

ازابتدا دو نظام در مقابل انقلاب اسلامي بود كه تقريباً به يك اردوگاه فرهنگي بازگشت مي­كردند؛ يكي اردوگاه سرمايه داري يا كاپيتالسيم ـ و به اصطلاح امروزي ليبرال دموكراسي ـ و ديگري اردوگاه سوسياليزم و كمونيسم، كه وجه مشترك اينها اين است كه هر دو با گرايش مذهبي جامعه بشري و رشد گرايش معنويي كه بخواهد در معادلات اجتماعي ـ و به خصوص در مقياس معادلات جهاني ـ حضور يابد مخالف هستند. يكي تكيه به عدالت مي­كرد و ديگري تكيه به توسعه و رفاه، ولي هر دوي اينها مخالف بنا شدن عدالت و رفاه بر معنويت بودند.